พระสมเด็จวัดมฤคทายวัน ยุคแรก พิมพ์จิ๋ว ปี2466

พระสมเด็จวัดมฤคทายวัน ยุคแรก พิมพ์จิ๋ว ปี2466 หลังยันต์ พุท โธ เป็นพระหายาก
พุทธคุณ เมตตา มหานิยม แคล้วคลาด ปลอดภัยครอบจักรวาล และเป็นพระที่ประเจ้าแผ่นดินดำริจัดสร้าง แกะพิมพ์ ช่างสิบหมู่ โดยช่างหลวง
“หลวงปู่นาค ปุญญนาโค” วัดหัวหิน จ.ประจวบคีรีขันธ์ อดีตพระเกจิอาจารย์สำคัญรูปหนึ่งของประจวบคีรีขันธ์
เป็นที่เคารพนับถือของชาวหัวหิน ตลอดทั้งพุทธศาสนิกชนทุกระดับ
วัดมฤคทายวัน อยู่ติดกับ ‘พระราชนิเวศน์มฤคทายวัน’ ซึ่งสร้างในสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 6) เพื่อเป็นที่ประทับในฤดูร้อน และเมื่อพระองค์เสด็จแปรพระราชฐานมายังพระราชนิเวศน์ฯ ก็มักทรงสดับพระธรรมเทศนาและสนทนาธรรมกับพระภิกษุผู้มีศีลาจารวัตรงดงาม รวมถึง หลวงปู่นาค ปุญญนาโค เจ้าอาวาสวัดมฤคทายวันในสมัยนั้น
หลวงปู่นาค เป็นสมณสงฆ์ที่มีศีลาจารวัตรงดงามและมีความเชี่ยวชาญในวิทยาอาคมเข้มขลัง เป็นที่เคารพเลื่อมใสของชาวจังหวัดเพชรบุรีและใกล้เคียง วัตถุมงคลของท่านล้วนเป็นที่นิยมสะสมและปรากฏพุทธาคมประจักษ์เป็นที่เลื่องลือ รวมทั้ง ‘พระสมเด็จวัดมฤคทายวัน’ แต่สิ่งหนึ่งที่ท่านไม่ยอมสร้างคือ ‘รูปเหมือนตัวเอง’ โดยให้เหตุผลว่า “ท่านไม่เก่ง จะไปสร้างรูปให้เขากราบไหว้ได้อย่างไร ต้องสร้างเป็นพระพุทธเจ้าจะเหมาะกว่า” สำหรับ “เหรียญรูปเหมือนหลวงปู่นาค” ที่นิยมเล่นหากันอยู่นั้น สร้างขึ้นหลังจากที่ท่านมรณภาพแล้ว เพื่อแจกเป็นที่ระลึกในงานพระราชทานเพลิงศพของท่าน
พระวัดมฤคทายวัน สร้างในราวปี พ.ศ.2462 โดย ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ 6 โปรดเกล้าฯ ให้หลวงปู่นาคเป็นเจ้าพิธีในการสร้าง เพื่อพระราชทานให้กับข้าราชบริพารและชาวบ้าน ในวโรกาสเสด็จฯ ประทับแรม ณ พระราชนิเวศน์มฤทายวัน และทรงกำหนดให้ ‘วัดมฤคทายวัน’ เป็นเขตอภัยทาน เพื่อถวายเป็นพุทธาบูชา ในการที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสรู้ ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน แขวงเมืองพราณสี ประเทศอินเดีย เมื่อ 2,580 กว่าปีล่วงมาแล้ว เนื่องจากคำว่า “มฤค” นั้น มีความหมายว่า เนื้อ, ทราย ซึ่งมีอยู่ชุกชุมในสถานที่แห่งนี้ คล้ายคลึงกับสถานที่ในพุทธประวัติ
พระสมเด็จวัดมฤคทายวัน เป็นพระเนื้อผงทรงสี่เหลี่ยม คล้าย ‘พระสมเด็จวัดระฆัง พิมพ์ปรกโพธิ์’ ของ ท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี) เนื้อหามวลสารประกอบด้วยปูนเปลือกหอยเป็นมวลสารหลัก และที่สำคัญคือ “ผงตรีนิสิงเห” อันเป็นผงวิเศษหลักในการสร้างพระสมเด็จมาตั้งแต่ครั้งสมเด็จพระสังฆราช (สุก ไก่เถื่อน) จนถึงท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี) มีอานุภาพนานัปการ ทั้ง เมตตามหานิยม แคล้วคลาด และคงกระพันชาตรี จากนั้นมาผสมรวมกับมวลสารมงคลอื่นๆ แล้วใช้น้ำมันตังอิ๊วกับน้ำมันลินสีดเป็นตัวประสาน เนื้อมวลสารที่เป็นปูนเปลือกหอยก็จะอมน้ำมัน ทำให้เนื้อขององค์พระแลดูชุ่มและนุ่ม ส่วนผงตรีนิสิงเหนั้นไม่อมน้ำมันจึงปรากฏเป็นผงสีเหลืองนวลแทรกอยู่ในเนื้อขององค์พระสวยงามมาก โบราณจารย์บางท่านมักเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า “พระผงน้ำมัน”